Sla de volgende twee alinea’s maar over als je weet wat pullen is. Want dat ga ik nu even heel kort pushen.
Push: minder sympathie = minder verbinding
In de meest basale vorm is push: elk moment waarop jij vertelt, zendt, uitlegt of beargumenteert. Als je dat doet, pikt het onbewuste ego van de ander op: ‘Jij vindt jezelf heel belangrijk!’. De sympathie daalt, de verbinding blijft uit.
Pull: je ziet mij = sympathie = verbinding
Pull is: elk moment waarop je de ander uitnodigt, onderzoekt en verkent. Het onbewuste ego van de ander ervaart interesse en voelt zich gezien: het gaat immers over hem/haar. Dat pull meer verbinding in de hand werkt dan push, is dan ook evident.
Werkt pull altijd?
Betekent het dan dat je altijd gelijkwaardige échte verbinding tot stand brengt als je pullt? Ja, eigenlijk wel. Het instrumentenpakket van Subconscious Impact leert je om de ander écht te bereiken. Waarom vraagt het dan toch zoveel oefening? Simpel, ons eigen ego verhindert ons meestal om te pullen.
Je ego steekt een spaak in het wiel
Als we praten met iemand die vertelt over z’n passie voor de waddeneilanden of dat ‘ie vrijwilligerswerk doet, dan is het voor ons eigen ego gemakkelijk om nieuwsgierig, oordeelvrij te pullen in de belevingswereld van die ander. Dat wordt wat pittiger als je dingen hoort die niet precies overeenkomen met je eigen denkbeelden. En het wordt schier onmogelijk als die dingen indruisen tegen diepe, basale kernwaarden of overtuigingen. Dat wat de blauwdruk van je ego vormt.
Egobeheersing is key
Ben je in staat om je eigen ego ‘even’ uit te zetten? Dan ontstaat ruimte om te onderzoeken hoe de ander denkt en kijkt. Ondanks dat ik founding mother van het gedachtegoed ben, verhinderde ook mijn ego constructief pullen.
Stop maar met lezen: de rest is nice to know (of niet)
Ben je alleen begonnen met lezen omdat je snel de essentie van push en pull wilde begrijpen of opfrissen? Mission accomplished: je kunt stoppen met lezen. Wil je weten wanneer mijn ego me verhindert om te pullen? Vooruit, exposure die wat meer over m’n ego verklapt.
Mijn allergie? Mensen die slachtofferen. In geen enkel opzicht constructief denken. Laat staan aan zelfreflectie doen. Een agressieve, aanvallende communicatiestijl om het geheel lekker af te toppen… Dat ik met zulke mensen niet tot constructieve communicatie kom, bleek maar weer eens toen ik tegen mijn eigen ego aanliep in de communicatie met onze nieuwe buren. Of eigenlijk zijn wij nieuw en wonen zij er al 180 jaar. Of z’n minst.
In het onbewuste brein van onze buren is prominent aanwezig: laat alles zoals het nu is. Het brein ervaart de wereld onbewust als bedreigend en wapent zich vast door in de aanval te gaan. Elke verandering voelt zo bedreigend dat die aan de voorkant (juridisch) afgekaderd moet worden. En wel op een dwingende, directieve manier.
Ook zal de onbewuste behoefte aan autonomie een rol spelen. Zodra het onbewuste brein ervaart dat de autonomie (100% controle over wat er gaat gebeuren) in het gedrang komt, dan moet het zich wapenen. En met kracht uitdrukken. In plaats van een route kiezen van een gesprek waarin je samen zoekt naar een oplossing die voor beiden goed voelt.
Toen mijn vriend meldde dat hij de buurman had ontmoet en verbijsterd was over diens communicatie, dacht ik nog: ‘ach, ik neem het contact wel over…’. Waar het om ging? Op de erfafscheiding staan twee hulsten. Of we die zouden laten snoeien óf zouden laten weghalen en er nieuwe hulst voor terug plaatsen. Het maakte ons eerlijk gezegd vrij weinig uit.
Ik stelde me netjes digitaal voor (omdat ik met aanbellen steeds bot ving) en ging per mail op zoek naar wat ze wilden en hoe we daarbij konden aansluiten. Om van daaruit voorstellen te doen voor een oplossing. Het vervolg laat zich voorspellen: elke poging tot een oplossing of live contact werd bruut afgewezen. Na een mail waarin ik voor mijn gevoel (juridisch) werd afgemaakt, heb ik toch opnieuw aangebeld omdat ik het vreemd vond om zo onpersoonlijk te communiceren vanuit onze woonkamers.
De deur ging niet verder dan 20 centimeter open na een zuur gezicht en rollende ogen en de vraag ‘wat ik moest’. Ik probeerde te pullen. En ving bot. Totdat mijn ego besloot dat het de ander niet meer serieus hoefde te nemen. En ik stopte met pullen. Sterker nog: ik ging PUSHEN! Ik voelde me als mens zo klein gemaakt dat miss-Pull ging pushen. Sterker nog… wat ik bijna nog nooit eerder heb gedaan: ik ben uit contact gegaan.
Miskenning van mijn ego
Zelden na een gesprek zo’n ontgoocheling gevoeld. Onthutsing. Ik voelde me miskend, onrespectvol behandeld en weggezet als ‘het kwaad’. Het toelaten van dat gevoel bracht tranen in mijn ogen. Ik deelde de verbijstering met mijn vriend en moest hem inderdaad toegeven dat ook ik niks kon met deze mensen.
Mijn eigen onbewuste ego wordt gesierd door een stevige ‘be perfect’ en een lichte ‘please others’ driver. En blijkbaar -als die onbewuste programmeringen niet bevredigd worden in de relatie met anderen- voelt mijn ego zich niet gezien, niet gekend. Het probeert nog een paar keer (want ‘be perfect’) en haakt dan af. En gaat miskend in een hoekje zitten mopperen.
Mijn ‘please others’ en ‘be perfect’ wilden nog een flesje wijn op de stoep zetten met een kaartje: ‘Jammer van onze start. Ik hoop dat we prettig en vredig naast elkaar kunnen wonen. Proost!’ Mijn vriend trok zijn wenkbrauwen op toen ik het vertelde: ‘die krijg je keihard terug. Waarom zou je je opnieuw laten slaan?’
Mijn les?
Wat kan ik ervan leren? Tsja, dat is een goeie. Ik denk dat ik mijn onbewuste drivers eerder mag intomen en grenzen mag stellen om mezelf te beschermen. Dat ik niet altijd met iedereen tot communicatieve communicatie hoef te komen. Dat pullen ook mij niet lukt als de bejegening tornt aan diepe kernwaarden die verankerd zijn in mijn ego. I’m only human.
